مناجات ماه رمضانی و روضۀ حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام
پای دل در پیـشگـاه یار لغـزش می‌کند هرچه با ما می‌کند، این نَفْسِ سرکش می‌کند زیرِ گوشِ من بزن، شاید بیاید اشک من عاقبت این گریه ما را اهل بخشش می‌کند اوّلِ مــاه آمـدم، رَدَّم نـکـن ای با مَـرام سفـره‌داریِ تو را عـالم ستـایش می‌کـند ای به قربانِ کریمی که گدا را پَس نَزَد رَبِّ ما با عبد خاطی نیز سازش می‌کند جان سلطان خـراسان، آبرویم را نـریز این گناه‌آلوده دارد از تو خواهش می‌کند! هر زمان دلگیر بودم، گفته‌ام: یا فاطمه کودکِ آزُرده را مـادر نـوازش می‌کـند بد خُمارم؛ چارۀ من چیست؟! انگور "نجف" مستِ حیدر دور این میخانه گردش می‌کند لذت افطار قنبرهاست، خرمایِ "علی" نوکری را رزق او دارای ارزش می‌کند حُبِّ حیدر شرطِ اصلیِ قبول بندگی‌ست روزِ حشر او را خدا معیار سنجش می‌کند چارۀ بی‌تابیِ ما صحـن شاه کـربلاست آتشِ دل در حـریمِ او فـروکـش می‌کـند روزه‌دارِ تشنه‌لب! فَبْکِ عَلَی العَطشان حسین گریه را تنها خدا بر او سفارش می‌کند آن‌قَـدَر زیر سُم‌ِ مرکب تنـش پاشیده شد بوریا با گریه گفت: این جسم ریزش می‌کند! |